foto:
Burgemeester Tuerlings overhandigt
de speld aan Ad Kerkhofs
Op maandag 5 januari 2015
vond in de Ster in Lage Mierde de nieuwjaarsontmoeting plaats
voor de inwoners van Reusel-De
Mierden
Velen handen werden geschud en
nieuwjaarswensen uitgesproken. Er
was muziek van Borderhouse
Neighbours en ook
burgemeester Tuerlings, die door
kinkhoest lange tijd niet bij
officiele gelegenheden zich vertoond
heeft, gaf weer acte de présence.
in zijn
nieuwjaarstoespraak aan dat deze
jaarwisseling een bijzondere genoemd
mag worden doordat
gemeenten vanaf 1 januari vele taken
op het gebied van jeugdzorg,
arbeidsparticipatie en WMO vanuit de
landelijke overheid zijn
overgeheveld naar de gemeente.
Burgemeester Tuerlings reikte ook
drie vrijwilligersspelden uit.
De eerste was voor Piet
Reniers:
Piet zet zich al jaren in voor
atletiekvereniging AVR’69 uit
Reusel. Ruim twee decennia is hij
bestuurslid geweest en heeft hij het
wedstrijdsecretariaat bemand. Op de
dag van vandaag leidt Piet de
wandelclub, waarmee hij iedere
dinsdagavond en zondagochtend gaat
wandelen. Daarnaast verzorgt Piet de
bardienst en onderhoudt hij
contacten met andere verenigingen en
organisaties over het gebruik van de
accommodatie van AVR’69. Ook is Piet
nog secretaris van het
voorzittersoverleg van de
atletiekverenigingen in regio De
Kempen. Geen één vergadering wordt
gemist en verslagen zijn daags erna
al uitgewerkt.
Piet wordt
geprezen om zijn gedrevenheid, inzet
en hart voor de club.
De tweede was voor
Jeanet Saes-Prins
Jeanet verdient deze speld o.a. voor
haar werk voor ‘Gemeenschapshuis de
Ster’. Ze was altijd een zeer
betrokken, vrijwillig bestuurslid
met veel capaciteiten. Jeanet werd
gezien als een sleutelfiguur op de
achtergrond die betrokkenheid van de
burger ook zeer bepalend vond voor
het creëren van draagvlak.
De derde voor Ad Kerkhofs
Ad is al jaren lid van
politiehondenvereniging ‘De trouwe
vriend’ in Reusel. Hier is hij
penningmeester, zorgt dat de kantine
bevoorraad wordt en pakt
verschillende technische klusjes op.
Ondanks dat het met de gezondheid
van Ad de laatste jaren niet van een
leien dakje is gegaan, heeft hem dat
niet weerhouden om zich in te zetten
voor de vereniging. Hij springt nog
steeds op de grasmaaier en zorgt dat
het terrein er netjes bij ligt.
Naast zijn inzet bij ‘De trouwe
vriend’ heeft Ad bij de Brandweer
gezeten en heeft hij zich ingezet
bij volleybalclub Pegasus, waar hij
o.a. scheids- en lijnrechter was.
Onderstaand de nieuwjaars
toespraak van burgemeester
Tuerlings:
Op de eerste plaats doet het me goed
hier weer te kunnen staan. Denk je
toch wel uit de kinderziektes te
zijn, krijg je kinkhoest. Maar goed,
het ergste leed is hopelijk geleden.
2014. Een veelbewogen jaar. In alle
opzichten. Maar we kijken vooruit.
De crisis is nog duidelijk merkbaar,
al zijn de laatste geluiden van het
CPB dat we nu echt de opwaartse lijn
te pakken hebben. Maar het voelt nog
niet zo. De gemeentelijke financiën
nopen tot zuinigheid, en de nieuwe
taken die op ons af komen in het
kader van de drie decentralisaties
zijn in financieel opzicht ook nog
ongewis.
Vorig jaar had ik het er al over, en
voor mij is het duidelijk: we zitten
in de grootste veranderingen in onze
samenleving sinds zeer lang tijd. De
economische crisis, de demografische
ontwikkelingen, de toenemende
zorgbehoefte, de terugtrekkende
overheid, de
participatiemaatschappij. Onze
samenleving verandert rigoureus. En
niemand weet hoe die nieuwe
samenleving er uit komt te zien.
Maar het moet ook anders. Een
voorbeeld: politieagenten die meer
administratieve taken hebben dan ze
op straat kunnen zijn, en wiens
administratieve werk nog diverse
malen gecontroleerd wordt door op
het politieapparaat drukkende
administratieve medewerkers.
Zorgverleners die met een stopwatch
hulp verlenen, en die gegevens ter
meervoudige bewerking en
analysering, denk ik dan maar, aan
drukbezette kantoren doorgeven. Het
kan best meer terug naar de basis.
Laten we de essentie van het werk
weer voorop zetten: veiligheid op
straat, zorg aan hulpbehoevenden.
Een opdracht ook aan ons: hoe kunnen
wij meer zonder (of met minder)
regels bewerkstelligen in onze
lokale gemeenschap.
Het is een bijzondere jaarwisseling,
een spannende. Net zoiets als met de
overgang van millennium (doen alle
computers het nog?) en de invoering
van de euro in 2002. Maar in dit
geval gaat het over nog iets groter.
De gemeenten krijgen vele taken op
het gebied van jeugdzorg,
arbeidsparticipatie en WMO naar zich
toe geschoven. Het heeft de
afgelopen jaren voor heel veel werk,
inzet, creativiteit, vergaderingen,
aanbestedingen en zorgen en
hoofdbrekens gezorgd. Bij
bestuurders en ambtenaren, bij
zorginstellingen, bij hulpverleners,
en last-but-not-least bij de
zorgbehoevenden en mantelzorgers.
Alles is er aan gedaan om de
invoering en de uitvoering goed te
laten verlopen. Aan de inzet en
energie zal het niet gaan liggen.
Maar er blijven zorgen. Zijn de te
realiseren bezuinigingen ook
haalbaar? Wat betekent het in
individuele gevallen, waar vaak
meerdere complexe problemen bestaan.
Hoe werken de ideeën, protocollen,
beleidsregels, uitvoeringsregels,
overlegafspraken en draaiboeken uit
in de praktijk? Maar ook vragen over
hoe het nu dadelijk moet, als
mantelzorg fors meer van ons (al
druk zijnde burgers) gaat vragen.
Als overbelasting van mantelzorgers
dreigt. Valt er niemand tussen wal
en schip? En als er dan
(ontegenzeggelijk gaat dat ergens in
Nederland gebeuren) iets fout loopt,
hoe gaat de pers, de publieke
opinie, de politiek er dan mee om?
Koppen rollen, toch meer
voorschriften?
In die zin is voor mij de komende
jaarwisseling spannender dan de twee
andere bij elkaar. Want het gaat wel
ergens over: over de zwakkeren in
onze samenleving. Maar ben ik ook
bang? Angst is de slechtste
raadgever, dus dat zeker niet. Ik
weet dat in onze gemeente er door de
wethouder en de medewerkers alles
aan is gedaan om alles in Reusel-De
Mierden en de Kempen zo goed
mogelijk voor te bereiden. En ik
weet dat de professionele
instellingen dat ook gedaan hebben.
Ik weet dat vrijwilligers in al onze
kernen er de schouders mee onder
willen zetten. En de gemeenteraad
heeft in de laatste vergadering van
dit jaar op een hele constructieve
manier, in grote mate van
uniformiteit, besluiten genomen over
de invoering van de drie
decentralisaties. Mogelijk gemaakt
door het gezamenlijke belang dat de
raadsfracties zien en delen, de
gezamenlijke voorbereiding van
gemeente met adviesorganen en de
inzet van lokale WMO-raden en de
WZW-commissie.
Ik heb er vertrouwen in. Daar liggen
drie zaken aan ten grondslag. Op de
eerste plaats hetgeen ik hiervoor
heb geschreven: het gelopen proces
met de constructieve besluitvorming
in de raad als "afronding". Op de
tweede plaats de betrokkenheid van
onze inwoners. Waar burenhulp nog
normaal is. Waar de "handen uit de
mouwen-mentaliteit" nog aanwezig is.
En de derde plaats de inzet van de
wethouder, het college en de raad,
dat bij voorkomende individuele
problemen niet de bureaucratie maar
de hulpverlening voorrang krijgt.
De mate van beschaving van een land
(volk, samenleving, gemeenschap,
dorpsgemeenschap) lees je af aan de
wijze waarop er met de zwakkeren
omgegaan wordt. Voor mij een
leidende uitspraak. Maar het blijft
spannend....
Een stuk van de spanning zit hem
voor een deel ook in het feit dat in
onze hedendaagse samenleving het
individualisme zo’n stempel drukt op
hoe wij tegen de wereld aan kijken
en er mee om gaan. Het summum is
voor mij onze regering.
Individualisering staat voorop.
Daarbij lijkt niet het debat over de
maatschappelijke en economische
situatie nu en op lange termijn op
basis van een brede
maatschappijvisie, en vanuit waarden
en normen leidend, maar puur de
uitruil van politieke standpunten.
En het is als met soep koken: als
iedereen zijn lievelingsingrediënten
in een pan mag doen, krijg je nog
geen lekkere soep!
Ik noem twee voorbeelden. Niet
verzonnen, maar uit de praktijk.
Uit
oogpunt van economische groei willen
we ondernemingen geen dwingende
quota voor aannemen van oudere
werklozen en mensen met een
beperking opleggen. Ontslagrecht
wordt versoepeld, en om mensen te
motiveren werk te aanvaarden wordt
de uitkeringsduur verkort. Maar een
inwoner van 57 die zich als werkloos
werkzoekende meldde bij het loket,
kreeg te horen dat ondanks
sollicitatieplicht en een eventuele
korting als hij daar niet aan
voldoet, zich geen illusies moet
maken over het nog aan het werk
komen.
Twee. De toegang tot de geestelijke
gezondheidszorg wordt geperkt.
Mensen met een licht verstandelijke
beperking terug in de wijk en het
bedrijf. Vanuit het OM krijg ik de
geluiden, en ook vanuit onze lokale
samenleving, dat dat op plaatsen
leidt tot overlast-situaties, en
gebruik van deze mensen door anderen
voor lichte vormen van
criminaliteit. Bekeuren bij
overlast, opgepakt worden bij 3
winkeldiefstallen en berovingen waar
de hoofddaders er vandoor gaan.
Hulpverlening blijft achter, laat
staan preventie. En zo
criminaliseren wij enkele mensen
deze toch al zo kwetsbare groep.
Is individualisme een voldoende
constructief, bindend principe?
Durven we vraagtekens te zetten en
begrippen als solidariteit, zorg
voor elkaar en voor ons milieu,
ontwikkelingseconomie,
medemenselijkheid weer te noemen? Ik
wens eigenlijk ons dat nog als
meeste toe.
En in Reusel-De Mierden kunnen we
daar mee op weg, omdat dat nog in
onze genen, onze aard zit. Dat is te
zien in hoe we over het algemeen met
elkaar om gaan, persoonlijk en in
verenigingsverband. Een
startpunt....
Ik wens u, en de uwen, namens uw
gemeentebestuur een zalig, gezond en
voorspoedig 2015 toe.
Harrie Tuerlings Burgemeester
gemeente Reusel-De Mierden
Aan bovenstaand bericht kunnen geen
rechten worden ontleend.
